Voor mijn compositie van 90 seconden voor strijkkwartet experimenteerde ik aanvankelijk met verschillende richtingen, het creëren van verhalen en concepten die me wegvoerden van mijn persoonlijke emoties. Al snel realiseerde ik me echter dat het meest authentieke pad was om mijn gevoelens de muziek te laten sturen. Een hartslagachtig motief ontstond, dat mijn innerlijke emotionele toestand weerspiegelde—een diepe ontevredenheid door het onvermogen om te componeren. Dit motief onderging ritmische variaties, die de fluctuerende pols van een hartslag weerspiegelden, en terwijl ik me weer onderdompelde in het componeren, keerde vreugde en voldoening terug. Het stuk eindigt met deze blijdschap, die niet alleen mijn terugkeer naar het componeren symboliseert, maar ook de afstemming van mijn emoties en artistieke expressie.